Poprzedni post kończył się bardzo pozytywnie - poprawa samopoczucia i zdrowia. Niestety z godziny na godzinę było coraz gorzej i skończyło się na Tramalu, Nospie i Perfalganie. Kolejne cztery dni były bez większych zmian, apetyt znów mi spadł, jak i humor oraz siły. Miałam toczenie krwi i płytek, dostawałam glukozę, antybiotyk, Neupogen. Do tego doszły tabletki, po siedem dziennie oraz Fluktonazil (lek w zawiesinie). Objawy mimo, iż wspomagane przez "chemię" były mocne i długo się utrzymywały. Na szczęście mój szpik (bardzo powoli, lecz jednak) się odbudowuje. Białe krwinki rosną, więc odporność jest większa i mój organizm jest mocniejszy. Walczy dzielnie, a skutki są widoczne, choćby przez to, że ból się pomniejsza. Zwiększyła się również ilość hemoglobiny, także mam siły i energię. Mam nadzieję, że teraz będzie już naprawdę lepiej i szybciej wyjdę na świeże powietrze. Pogoda jest cudowna, cieplutka, promienie słońca wesoło zaglądają do mego pokoju, zatem to jeszcze większa mobilizacja do dojścia do sukcesu. Staramy się więc na różne sposoby, między innymi pod względem rygorystycznej sterylności. Przykładem na to jest na przykład pilot zapakowany, jak narzędzia do operacji. Komputery owijamy folią spożywczą, gdyż na klawiszach są bakterie. Gdy przenosimy żywność z kuchni nakrywamy też folią, ale aluminiową. Mama chodzi już trzy tygodnie w masce i specjalnym ubraniu. Inne czynności są już bardziej oczywiste, lecz równie ważne. Codziennie zmieniamy pościel, myjemy się dwa razy, rano i wieczorem. Przestrzegać wszystkie warunki jest trudno, lecz przyzwyczaiłyśmy się i nawet często się z tego śmiejemy. Atmosfera to przecież podstawa, ale to chyba u nas najmniejszy problem, zawsze jest wesoło. Tak jak zakończyłam ostatnio optymistycznie, tak zrobię i teraz, lecz myślę, iż tym razem to się sprawdzi.
Dwudziestego piątego kwietnia odbyła się impreza charytatywna, wzięli w niej udział ponad 300 osób, między innymi Wy, czytelnicy! Był to MAJAton, zumbowanie dla mnie :) ,lecz nie zdradzam więcej, gdyż o tym trochę później… Powstaje pytanie "Dlaczego?", "Czemu nie dowiemy się szczegółów?", już wyjaśniam. Otóż od wspomnianej soboty moja sala byłą "otwarta", skończyłam aplazję (brak odporności) i mogłam wyjść na godzinkę na spacer. Kolejnego dnia o około drugiej z rodzicami rozmawialiśmy z Panią pielęgniarką, która wypuściła nas do domu. Podekscytowani, radośni i pełni pozytywnej energii natychmiast znaleźliśmy się w domu, każda minuta była ważna. Mieliśmy wrócić o osiemnastej na leki, lecz o kwadrans się spóźniliśmy… , lecz Panie były wyrozumiałe :) Dziś nastawieni na kolejny taki wypad, chcieliśmy znów o tym porozmawiać z lekarzami i personelem, lecz gdy przyszła Pani doktor zaproponowała nam opuszczenie szpitala bez powrotu. Jak przy poprzedniej okazji bardzo radośni, a za razem niecierpliwi (czekaliśmy jeszcze na wypis) szybciutko się spakowaliśmy. Koło siedemnastej byliśmy już w domu, więc resztę popołudnia spędziliśmy w ogrodzie, gdzie słoneczko cały czas przygrzewało swymi ciepłymi promieniami. Pod wieczór zjedliśmy obiado-kolację i dzień pełen wrażeń powoli dobiegał końca i mimo wydawać by się mogło zaledwie tych kilku godzin wydarzyło się mnóstwo cudownych rzeczy.
