Byle dalej... (od szpitala)

Poprzedni post kończył się bardzo pozytywnie - poprawa samopoczucia i zdrowia. Niestety z godziny na godzinę było coraz gorzej i skończyło się na Tramalu, Nospie i Perfalganie. Kolejne cztery dni były bez większych zmian, apetyt znów mi spadł, jak i humor oraz siły. Miałam toczenie krwi i płytek, dostawałam glukozę, antybiotyk, Neupogen. Do tego doszły tabletki, po siedem dziennie oraz Fluktonazil (lek w zawiesinie). Objawy mimo, iż wspomagane przez "chemię" były mocne i długo się utrzymywały. Na szczęście mój szpik (bardzo powoli, lecz jednak) się odbudowuje. Białe krwinki rosną, więc odporność jest większa i mój organizm jest mocniejszy. Walczy dzielnie, a skutki są widoczne, choćby przez to, że ból się pomniejsza. Zwiększyła się również ilość hemoglobiny, także mam siły i energię. Mam nadzieję, że teraz będzie już naprawdę lepiej i szybciej wyjdę na świeże powietrze. Pogoda jest cudowna, cieplutka, promienie słońca wesoło zaglądają do mego pokoju, zatem to jeszcze większa mobilizacja do dojścia do sukcesu. Staramy się więc na różne sposoby, między innymi pod względem rygorystycznej sterylności. Przykładem na to jest na przykład pilot zapakowany, jak narzędzia do operacji. Komputery owijamy folią spożywczą, gdyż na klawiszach są bakterie. Gdy przenosimy żywność z kuchni nakrywamy też folią, ale aluminiową. Mama chodzi już trzy tygodnie w masce i specjalnym ubraniu. Inne czynności są już bardziej oczywiste, lecz równie ważne. Codziennie zmieniamy pościel, myjemy się dwa razy, rano i wieczorem. Przestrzegać wszystkie warunki jest trudno, lecz przyzwyczaiłyśmy się i nawet często się z tego śmiejemy. Atmosfera to przecież podstawa, ale to chyba u nas najmniejszy problem, zawsze jest wesoło. Tak jak zakończyłam ostatnio optymistycznie, tak zrobię i teraz, lecz myślę, iż tym razem to się sprawdzi.