Kolorowa, śliczna, cudowna…

Po powrocie z kilkudniowego wyjazdu w góry, czuję się cudownie wypoczęta, pełna nowej energii do dalszych działań, realizowania co nowych to planów. Pobyt tam dał mi, jak i wydaje mi się wszystkim innym będącym z nami osobom dużo siły. Każdy moment, każda chwila się jednak do tego przyczyniała. Było bowiem, fantastycznie i cudownie…
Czas spędzony w pięknym miejscu, sam na sam z niesamowitą o tej porze przyrodą. Jesienne miesiące bowiem nie są tylko szaro bure, lodowate i deszczowe. Nie! Drzewa są kolorowe, ich liście pozostałe jeszcze na koronach mienią się na przeróżne kolory, a te opadłe tworzą najpiękniejsze, jedyne w swoim rodzaju dywany. Spacer choćby w miejskim parku to podróż w krainie brązów, czerwieni, żółci. Gdy do tego słoneczko wyjdzie zza chmurek, ukaże swe promienie, da je odczuć na ramieniu te negatywne poglądy na temat jesieni zmienia chyba każdy! My podczas ostatniego pobytu mieliśmy wszystkie udogodnienia z tej strony. (Dosłownie wszystkie, pewnego dnia w środku nocy spadł śnieg. My, nieco młodsze pokolenie cieszyliśmy się do tego stopnia, że wyszliśmy na dwór tarzać się w nim :) ).

Sprzyjająca pogoda otwiera drzwi na wiele możliwości. Jedną z nich są spacery, a raczej górskie wycieczki, które odbywały się prawie codziennie. Niestety nie zdobyłam szczytu, ponieważ musiałam oszczędzać siły, lecz i na półmetku były cudowne widoki :) Wracałam więc do domku, lecz tam również mogłam leżeć na hamaku i podziwiać niesamowity krajobraz; szczyty stykające się prawie ze słońcem, miasteczko o poranku pokryte mgłą. A wszystko to dzięki położeniu  domku, w którym "mieszkaliśmy". Cała posiadłość była położona bardzo wysoko, nad Rajczą, nad wszystkimi chatkami, domostwami, a więc bardzo wysoko :) Sam apartament był trzypiętrowy, obity deskami, które "zaglądały" do środka. Wnętrze, przytulne zapraszało do pozostania w nim na dłużej i to na tyle, że i my pozostaliśmy w Wiśniówce na dłużej :)

Podczas pobytu miało miejsce bardzo ważne wydarzenie, bowiem 13 w piątek (moja ulubiona liczba i data!) była rocznica, równy rok od momentu, gdy dowiedziałam się o moim nowotworze i gdy po raz pierwszy przyszłam do kliniki onkologicznej przy ulicy Bujwida. Dziś mija 372 dzień od tamtej chili… Za rok będę świętować ponownie… Lecz dużo szybciej, bo już jutro będę opuszczać stary szpital i wprowadzać się do nowego :) Niezmiernie się cieszę, lecz z kliniką przy ulicy Bujwida wiążę wiele dobrych wspomnień, które na pewno zostaną mi w pamięci...